Een culinaire reis

Reizen op een zeilboot vergt een forse inspanning. Vaak zijn we voor dag en dauw al in touw: op de heenreis om op tijd in St Petersburg te zijn en op de terugweg om op tijd weer aan te kunnen meren in Meppel en aan het arbeidproces te mogen deelnemen. Overdag is het vaak behoorlijk aanpoten. Als er wind staat en uit de goede hoek komt (wat zelden het geval is) moeten we zeilen hijsen en voortdurend bijstellen. Er moet een route worden uitgestippeld en een koers worden gehouden. Het logboek moet worden ingevuld en de helmstok moet worden bediend. Zeilpakken aan en uit getrokken. Kortom we zijn de hele dag aan het werk en verlangen al weer een beetje naar een rustige kantoor dag.

Al dat zware werk maakt een mens aan het eind van zo’n lange dag natuurlijk hongerig. Na het afmeren en evalueren moet ook de aandacht besteed worden aan de inwendige mens. Dat dit op de laatste plaats komt, kunnen we goed merken, want in onze eigen beleving hebben we de afgelopen twee maanden al heel wat kilootjes op de Baltische zee achter gelaten. We willen de lezers van het weblog dan ook op de hoogte stellen hoe we dat gedaan hebben. Dit dieet idee zullen we later mogelijk uit gaan werken in het Panic-Dieet wat de Sonja Bakker cultus in Nederland ongetwijfeld volledig van de kaart zal vegen. Ook zullen we een waardering geven aan de verschillende eetgelegenheden die we onderweg aan hebben gedaan zodat de lezer enig inzicht heeft in de culinaire kwaliteiten die je rond dit prachtige gebeid tegen kunt komen als je goed zoekt.

Het eten uit eigen keuken:

Uit de kombuis van de Panic komen de meest wonderbaarlijke gerechten waarvan we allemaal zullen beschrijven:

Rijst met vis: Dit heerlijke gerecht wordt door beide bemanningsleden klaar gemaakt: Nico bereid de vis en Paul de rijst. Deze zelf gevangen zalm (we gooien elkaar de zalm vanuit het diepvriesvak van de supermarkt altijd toe) wordt, na rijkelijk besprenkeld te zijn met viskruiden, verpakt in aluminiumfolie en buiten op de gril gelegd. De rijst, in Nederland in gekocht bij de Aldi, wordt samen met instant kruiden en verse groente bereid.

Macaronie met Kötballer. Kötballer (spreekuit: Kutballer) zijn een plaatselijke lekkernij en kunnen op de zelfde wijze als de vis in de supermarkt gevangen worden, macaroni behoeft geen verdere uitleg.

Om de menu kaart van de Panic overzichtelijk te houden en niet met te veel keuzes te worden geconfronteerd hebben we het bij deze gerechten gelaten. Overigens worden beide maaltijden met sla en bier geserveerd. Wij kennen aan de kombuis van de Panic zelf 3 sterren toe.

De chinees:

Rond de hele Oostzee kom je deze mysterieuze oosterlingen tegen. Het heerlijke van een chinees is dat de inrichting overal het zelfde is en we die dus ook niet hoeven te beschrijven. Je voelt je in een dergelijk etablissement dan ook direct thuis. Zelfs het feit dat je Chinees-Zweeds, -Fins, -Lets, -Deens net zomin verstaat als Chinees-Nederlands geeft ook een vertrouwd gevoel. Wij raden aan om in alle Chinese restaurants altijd nummer 88 te bestellen. Het is echt heerlijk. O ja, op de menu kaart zoek je tevergeefs naar Gado-Gado, Nasi-ramas of Babi-pangang. En zo zie je maar dat wij toch nog iets positiefs overgehouden hebben uit ons koloniaal verleden. Net zoals we overal nr. 88 bestellen geven wij alle Chinese restaurant op onze reis twee sterren al was het alleen maar omdat ze ons heimwee gevoel zo lekker onderdrukken.

Mac Arie

Als echte provinciaaltjes kenden wij de uitgelezen keuken van dit oorspronkelijk Amerikaans restaurant niet. Gelukkig heeft onze opstapper ons mee gesleept in deze rood-gele wereld die geregeerd wordt door een clown (zoals trouwens ook het moederland van deze multinational). Uit dankbaarheid hebben we deze keten in ons scheepjargon naar onze medezeiler vernoemd. In dit universum op zich zijn de meest uitgelezen spijzen te verkrijgen die allen apart verpakt worden. Hierdoor is de ene helft van de maaltijd voor consumptie geschikt en verdwijnt de andere helft in de ruimschoots aanwezige afvalcontainers. De menu kaart is in het Engels opgesteld en de gerechten schijnen mondiaal uniform te zijn. Je vraagt af of er überhaupt nog een reden bestaat om ooit ergens anders te gaan eten. Daar deze keten met niets is te vergelijken kunnen we er ook geen sterren aan toekennen. In St Petersburg lopen de vestigingen van deze keten een stukje voor op de rest van de wereld. Hier worden namelijk bejaarde dames ingezet om de afvalhopen in het restaurant te bestrijden. Met de toenemende vergrijzing in Nederland is dit zeker de moeite van het overwegen waard.

De Pizza-kebab tent.

In heel Scandinavië en de Baltische staten staan duizenden van dit soort zaken en je kunt ze vinden in elk dorp of stad. Ze worden allemaal gerund door allochtonen die hier met al dat blonde volk nog beter zijn te herkennen dan in ons eigenland. De menu kaart is overal gelijk en door ons gebrek aan kennis van de hier gesproken talen volstrekt onduidelijk. We hebben daar de volgend strategie op ontworpen. We kijken op de borden van de reeds aanwezige gasten en wijzen bij de uitbater van de zaak dan het gerecht aan dat er naar ons idee het beste uitziet. Zo zijn we nu echt fan geworden van de MEGA-KEBAB-RÖLLER. Een enorme pannekoek (wij blijven van mening dat een pannenkoek zonder n beter smaakt) gevuld met kebab, patat, sla en veel saus. Dit geheel opgeröld tot een rol zo dik als je bovenbeen en vervolgens weer omwikkeld met aluminium folie. Een geweldige kluif waarbij je niet eens mes en vork nodig hebt. De prijs/kwaliteit verhouding is geweldig. Voor maar een paar van de plaatselijke Mickey Mouse Dollars kun je je broeksriem een gaatje ruimer stellen. Voor dit soort zaken zijn er eigenlijk geen sterren genoeg en wij geven er 4. Een goede tip is nog dat hoe ongezelliger dit soort etablissementen er uit ziet, hoe beter het eten. Ga dus op zoek naar formicatafels en Tl-verlichting, dan zit je goed.

Het diepte punt

In Mem aan de het begin van het Göttakanaal lag de Panic pal voor het havenkantoor annex jeugdherberg. Dit veelzijdige bedrijf had niet alleen een winkel, slaapgelegenheden en een prima wasserette, maar ook een restaurant. Tot onze grote spijt hebben we de domme beslissing genomen om daar een maaltijd te gaan gebruiken. Nadat we het personeel zover hadden gekregen dat ze een Engelstalige toelichting gaven op het in het Zweedse gestelde menu, hebben we onze keus laten vallen op kip met aardappel-gratin en sla. Tot onze stomme verbazing stond dit binnen enkele minuten voor onze neus. Achteraf was deze snelle bediening niet zo verwonderlijk. De gehele maaltijd was gemagnetroniseerd. De kip, waar we ons erg op hadden verheugd, bestond uit twee stokjes, ter grote van een flinke tanden stoker met enkele draadjes kip vlees. De aardappel gratin bleken halflauwe aardappelschijfjes met daar overheen een grijze saus die verdacht veel op behanglijm leek. En de sla was inderdaad sla maar daar is dan ook alles mee gezegd. De negatieve ster behoeft volgens ons geen verdere verantwoording. Een ander uiterst storend punt was hier, dat er een ongeijkte weegschaal in dit lokaal, dat de naam restaurant echt niet verdient, stond die een aantal kilo’s meer aangaf dan het gewicht waar mee we uit Meppel zijn vertrokken, althans voor de ene helft van de bemanning. De andere helft was tevreden….

In veel havens aan het Götakanaal is helaas geen internet aanwezig zodat we moeite hebben om het weblog up-to-date te houden. Op 3 juli zijn we aan gekomen in Vassbacken. We hebben inmiddels het hoogste punt van het kanaal al weer achter ons gelaten, Viken. Een prachtig meer dat door smalle, in de rotsen uitgehouwen kanalen wordt ontsloten. Deze waterwegen lijken op de weerribben, alleen zijn de oevers van keiharde rots. Op 2 juni hebben we in Vadstena gelegen in de slotgracht van een kasteel aan het Vättern, één van de grote Zweedse binnen meren. We hebben ook weer een nieuw technisch probleem: De motor wil de accu’s niet meer bijladen. Hierdoor worden we erg afhankelijk van de walstroom in de havens. De komende dagen zullen we proberen een oplossing voor dit probleem te vinden. Elke suggestie van de lezers van het weblog is natuurlijk welkom.

4 juli zijn we aangekomen in Lyrestad. Hier hebben we gelukkig weer in kunnen loggen op een onbeveiligd netwerk en dus ook het weblog weer bij kunnen werken. Met telefonische hulp van de vorige eigenaar van de Panic is het technisch probleem, met de accu, gelukkig weer opgelost