2500 Zeemijlen

Vreemde uitdrukking: “een weergat”, maar als je langere tijd onderweg bent met een zeilboot dan leer wel wat die uitdrukking betekend. Van Dale hebben we er niet op na geslagen maar er zal wel een omschrijving staan in de trant van: Een tijdelijke weersverbetering waarin het mogelijk is een bepaald traject te varen.

Sinds zaterdag de 19e heeft de Panic in een kleine haven vlakbij Cuxhaven liggen wachten op een weergat om de Duitse bocht over te steken. Tijdens ons verblijf in Altenbruch, een dorpje vlakbij Cuxhaven, zagen we nog een leuk Duits alternatief voor Bed & Breakfast en hebben dit voor Yvonne maar op de foto gezet: “Bett und Bike”.
Donderdagmorgen waren de weersvooruitzichten goed genoeg om de beruchte Duitse bocht over te steken. Nu kun je niet zomaar weg gaan wanneer jou het uitkomt, maar moet je met het uitgaande tij vertrekken. We hebben ons wel afgevraagd wie er voor zorgt dat dit om 4 uur in de ochtend is, om te gaan klagen over dit onmenselijk vroege tijdstip. De schuldige hebben we niet gevonden, dus hebben we ons bij dit feit neer gelegd en zijn gewoon in het donker vertrokken.

Dat we niet de enige waren die dit “weergat” benutte om terug te varen naar Nederland bleek al snel. Uit een andere haven hadden enige tientallen boten de trossen losgegooid om ook naar het oosten te varen. Hierbij bleken boten van een toerzeilvereniging te zijn. Gezellig hoor, zo met elkaar varen en dan vooral de hele dag met elkaar in contact blijven via de marifoon om vooral met een hete aardappel achter in de keel tegen elkaar te blèren: “Nou kerel hier gaat alles helemaal okidoki hoor”.

Het was een prachtige zeildag met een stevige bries uit het oosten en volop zon. Omdat we het juiste tijdstip van vertrek hadden gekozen kregen we volop de stroom mee. Dus in plaats dat we 5 knopen liepen ( 9 Km/u) gingen we nu wel 7,5 knoop. We hebben zelfs een uitschieter gehad van 9,2 knoop. Dat voelt alsof je met een Daihatsu Cuore 180 km/u rijdt.

Telefonisch hebben we onderweg nog de laatste weerberichten opgevraagd bij een hardwerkende medewerker op het kantoor van Nico. De volgende dag werd weer harde wind voorspeld. Door stevig door te varen konden we deze weersverslechtering voorblijven. Aan de hand van die informatie hebben we besloten om ’s nachts door te varen en in één ruk naar Harlingen te gaan.

De nacht doorvaren was prachtig. Er bleef flink wat wind uit het oosten staan met forse golven die de Panic goed door elkaar schudde. We hebben de zon in het westen onder zien gaan en een paar uur later in het oosten weer op zien komen. We hebben een bloedrode maan op zien komen die, toen die eenmaal wat hoger stond, de golven een zilverachtige glans gaf. De vuurtorens van Schiermonnikoog, Ameland, Terschelling en Vlieland hebben ons in de donkere nacht de weg gewezen. We hebben grote vrachtschepen in de nacht langs zien schuiven en de wiebelende boordlichten van medezeilers gepasseerd. Een dergelijke ervaring is eigenlijk niet te beschrijven, maar moet je meegemaakt hebben.

Op 25 juli om 2 uur ’s nachts, voor de kust van Ameland, gaf het log aan dat de Panic 2500 zeemijl heeft afgelegd! Helaas is de nachtelijke foto niet gelukt, daarom hebben we een foto van onze navigatieapparatuur op volle zee gekozen ten noorden van Borkum gekozen. Voor de geïnteresseerde zeiler:
de kaartplotter geeft het volgende aan:
Actuele tijd: 19:27:40
Snelheid over de grond: 8,2 knopen
Werkelijke koers: 259 graden
Geschatte tijd tot markeringspunt (Amelander boei): 4 uur en 33 minuten
Afstand tot markeringspunt: 37,15 zeemijlen
Gewenste koers naar markeringspunt: 254 graden

Het log (fishfinder) geeft aan:
Diepte: 16 meter
Watertemperatuur: 15,6 graden Celcius
Snelheid door het water: 6,5 knopen
Verder geeft het scherm aan dat er nog steeds voldoende vis in de Noordzee zit.

In het vroege ochtendlicht zijn we het zeegat tussen Terschelling en Vlieland binnen gevaren, waarin het tij net keerde zodat we met de stroom mee vanaf de Noordzee de waddenzee in spoelden. Op het wad hebben we de Duitse gastland vlag gestreken. Vroeg in de middag, na 32 uur continue varen, hebben we weer de eerste voet op Nederlandse bodem gezet. Even hebben we overwogen om deze bodem te kussen, maar in plaats daarvan hebben we ons traditionele aankomstbiertje opgedronken…