Man over boord

Op de laatste Etappe van Harlingen naar Zwartsluis zijn we eigenlijk al thuis. Veel van de lezers zullen dit herkennen van hun terug reis na een welverdiende vakantie. Eenmaal de grens van Nederland gepasseerd en weer bewegwijzerd door de vertrouwde ANWB-borden rijd je voor je gevoel eigenlijk al in je eigen straat. Nou is het statisch vastgesteld dat juist in die laatste kilometers de meeste ongevallen gebeuren en blijkbaar is dat voor zeilers niet anders als voor automobilisten en hebben wij ook ons steentje bijgedragen aan dergelijke statistieken.

In Harlingen is in de vorm van Wouter en Steven de volgende generatie avonturiers aan boord gekomen. Zij hebben van Harlingen, via een overnachting in Urk, meegevaren naar Zwartsluis, de laatste haven voor Meppel. In de haven van Harlingen hadden we een krappe, maar overigens prima plek gekregen van de havenmeester. Het enige nadeel was dat we, om deze plek te verlaten, de boot eerst om moesten draaien in een bijzonder krappe havenkom, om vervolgens tussen een aantal boten door te varen waarbij aan beide zijde van onze boot nog een centimeter of 5 ruimte was. Onze buurman in deze haven, een rasechte Amsterdammer, gaf ons de vaderlijke raad om “effe te wachte” tot hij zover was om weg te varen. Geduld behoord echter niet tot de kernkwaliteiten van de bemanning van de Panic en omdat we met z’n vieren waren durfde we de draai in de havenkom wel aan. Dat daarbij ons messcherpe anker op enkele millimeters na langs de boot van de Amsterdammer zou komen leek ons geen bezwaar. De Amsterdammer dacht daar heel anders over. Wat eerst nog als een vrijblijvend advies door hem aan ons was gegeven werd nu echter met meer kracht, overtuiging en duidelijkere bewoordingen naar ons verwoord. En toen de schipper van de Panic even op zijn zwemtrap ging staan, liep bij de man de gal over en sommeerde hij dat men onmiddellijk van zijn schip af moest gaan. Wonderlijk is dat deze hoofdstedelingen denken alles beter te weten en te kunnen en dat als vier heikneuters daar geen onmiddellijk gehoor aan geven, ze iedere vorm van beschaving gelijk achterwege laten. Natuurlijk wensen wij hem niet toe dat hij met zijn gammele schuit in het IJ zinkt, maar dat hem enig ongemak ten deel valt in “onze” prachtige noordelijke wateren zou hem mogelijke wat bescheidener maken.

Varend op het IJsselmeer, dat inmiddels een water temperatuur van meer dan 20 graden Celsius had, met 4 man aan boord, wilde de schipper even languit in de rubber boot gaan liggen om daar één van zijn diepzinnige boeken te gaan lezen. Nu is het niet makkelijk om al varend in de rubberboot te stappen, maar onderweg was dit meerdere keren prima gegaan dus waarom nu niet. Tja daar is moeilijk antwoord op te geven maar het ging erg fout. Op het laatst van de manoeuvre om in de rubber boot te stappen, draaide deze zich ineens om en ging de onfortuinlijke schipper het IJsselmeer in. Met razendsnelle jeugdige reflexen greep deze zeeman de lijn van de rubber boot vast en met zijn andere hand bleef hij het boek vast houden. Een derde hand om zijn bril op zijn hoofd te houden bezit hij helaas niet. Na tientallen meters onderwater mee gesleurd te zijn, moest deze krachtpatser helaas los laten en zag hij de Panic met een vaartje van 5 knopen per uur van zich af varen. Op de boot ontstond discussie of het keren van de boot wel de juiste handelswijze was en het niet beter zou zijn om de waaghals maar zelf met de rubberboot de laatste twintig mijl te laten roeien. Hulpeloos geschrei van de schipper maakte hun harten week en er werd besloten om de drenkeling ter hulp te schieten.

Met het vege lijf gered, maar zonder bril, heeft de schipper de één na laatste dag door moeten brengen en is al het navigeer werk door de inmiddels volleerde stuurman gedaan, daarbij bij gestaan door twee zoetwater matrozen. Wij hopen dat het laatste stukje van Zwartsluis naar Meppel zonder verdere kleerscheuren mag verlopen.