De medezeilers

Dit wordt een stuk op ons weblog waarbij we goed op onze woorden moeten letten, want onze site wordt door veel mensen, waaronder ook medezeilers, gelezen. We zouden natuurlijk kunnen beginnen met te schrijven dat iedere overeenkomst met in leven zijnde personen op louter toeval berust, maar daar hebben we niet voor gekozen. Dus bieden we bij voorbaat onze excuses aan, aan iedereen die zich aangesproken voelt. Daarnaast dagen wij iedere lezer uit een pakkende tekst te schrijven over de bemanning van de Panic.

Zeilers zijn een merkwaardig en divers volkje. Ze komen voort uit alle lagen van de bevolking. Ze worden gekenmerkt door hun hang naar vrijheid en ruimte die gepaard gaat met diepgaande kennis over hun boot en hoe deze over het ruime sop voortbewogen moet worden. Vanuit deze gemeenschappelijke levenshouding maken ze onderling makkelijk contacten in de jachthavens en hierdoor hebben wij op onze reis enkele van deze bijzondere mensen mogen ontmoeten die we hierna beschrijven. Voor we met het beschrijven beginnen moeten we er nog wel even bij zeggen dat we slecht zijn in het onthouden van namen, maar daarentegen weer erg goed in het geven van bijnamen die, hoewel goed bedoeld, misschien niet altijd als even vleiend kunnen worden ervaren.

De Trol

Tijdens onze voorbereidingen voor deze tocht lagen we in de haven van Meppel en zij lag daar met haar boot naast ons. Het was makkelijk met haar in gesprek te komen. Zij is een alleengaande vrouw die net haar pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt. Wij vermoeden dat zij in weken geen mens gesproken had en die communicatie armoede probeerde in één keer goed te maken op het moment dat zij één van ons op de Panic ontwaarde. Eigenlijk de enige manier om onder haar woordenvloed uit te komen was om je langzaam achteruit in de kajuit terug te trekken onder het uitbrengen van instemmende geluidjes. Zelf als je geheel binnen was hoorde je haar, vanuit haar eigen boot, nog minuten lang door praten. Zij vertelde hoofdzakelijk over de rampen die zij als zeiler had doorstaan. De dingen die onderweg op cruciale momenten kapot gegaan waren en schandalige wijze waarop sommigen, die hun boterham verdienen ten koste van de watersporter, haar behandeld hadden. Dit klinkt mogelijk wat negatief, maar er staat tegenover dat zij ons veel nuttige tips heeft gegeven voor onze reis. Wij hebben een diep respect gekregen voor haar. Zij zeilt alleen, enkel bijgestaan door een stuurautomaat en een windvaaninstallatie en onderneemt een reis die twee mannen in de kracht van hun leven (nou ja, de jaartjes beginnen ook te tellen) met moeite kunnen volbrengen. Eerlijk geven we toe dat we in elke haven hebben gekeken of we haar bootje zien liggen.

De vriendelijke Duitser

Waarlijk, hij bestaat en wij wilden er eerst ook niet aan. We hebben hem ontmoet op een prachtig Duits waddeneiland. Na een lange dag op de Noordzee en toen nog erg onervaren wilden we de haven van deze parel in de waddenzee aanlopen. Plots werd er vanaf een Duits schip heftig getoeterd en druk met armen gezwaaid. Al snel begrepen we dat we een verkeerde route namen en hard op weg naar een stenen dijk die net onder de waterspiegel lag. Met een ferme ruk aan het roer konden we een ramp afwenden.
Op dit prachtige waddeneiland rijden tractors op diesel , in de haven liggen boten met een diesel motor, er rijdt op het eiland zelfs een trein op diesel. Een diesel pomp hebben ze echter niet en onze dieseltank bevatte nog maar een paar litertjes. De havenmeester hebben we deelgenoot gemaakt van dit probleem in de hoop dat dit ook zijn probleem zou worden, maar hij kon geen oplossing voor ons bedenken. Wat schetst onze verbazing, de schipper van het Duitse jacht, die ons gewaarschuwd had en onze vraag had gehoord, bood spontaan aan zijn reserve voorraad diesel aan ons te verkopen. Zelfs de gedachte om nog even naar de fiets van onze opa’s te informeren om daar diesel mee te gaan halen kwam niet meer in ons op. Vol van dankbaarheid hebben we de diesel betaald en een goede fles wijn (van de aldi) kado gedaan voor zijn geweldige hulp. Bedenk echter wel dat één zwaluw nog geen zomer maakt.

De ”Ortnung Muss Sein” Duitser

We weten allemaal dat onze oosterburen zich graag aan de regels houden. Binnen de zeilwereld zijn nog al wat regels waarvan de meeste voortkomen uit de tijd dat de schepen nog van hout en de mannen van ijzer waren (onze boot is van polyester wat ons waarschijnlijk tot vlakgum maakt). Één van die tradities is het vlaggen. Op de achtersteven hoor je de vlag te voeren van het thuisland. Wij hebben uiteraard onze Nederlandse driekleur op de achtersteven, die we liefdevol “Beatrix” noemen. Natuurlijk hoor je bij zonsondergang deze vlag binnen te halen en met name de Duitse vlaggen worden steevast ‘s avonds binnen gehaald en ’s morgens weer opgehangen. Beatrix hangt al bijna drie maand vrolijk te wapperen op de Panic, want ook de nachten zijn mooi. Verder is het gebruikelijk dat je in de mast een vlag hangt van het land dat je bezoekt. Natuurlijk willen wij ons graag aansluiten bij deze traditie en hebben voor ons vertrek alle vlaggen aangeschaft van de landen die wij hoopten te bezoeken. Varend in het kanaal tussen Brunsbuttel en Kiel hadden wij dan ook de Duitse gastlandvlag in de mast wapperen. Tot onze verbazing komt er in dat kanaal een Duits jacht naast ons varen, waarvan de eigenaar enigszins verontwaardigd meldt dat de gastlandvlag aan de verkeerde kant van de mast is gehesen. Vol verwondering hebben we de beste man aangekeken. Toen hij bemerkte dat we niet direct met het schaamrood op de kaken, de gastland vlag van kant gingen verwisselen, gaf hij gas en liet ons verbouwereerd achter. Dit had wel tot gevolg dat er onder de bemanning van de Panic een strijd uitbrak. De ene helft zijn de bemanning wilde de Duitse vlag uit jeugdige overmoed aan de foute kant van de mast laten hangen maar dan ondersteboven. Terwijl het wijzere deel van de bemanning dan toch maar aan de traditie wilde voldoen. Natuurlijk heeft het verstand het gewonnen van het gevoel, en wappert de gastland vlag sindsdien onder de stuurboord zaling.

De man van drie-miljoen

Wij lagen naast deze geluksvogel in de jachthaven. Vanuit ons nederige bootje hadden we hem al ver boven onze boot verheven aan dek zien zitten. Hij had een kleur alsof hij al weken lang met mooi weer op zee gevaren had. Op zijn gezicht een stoere zonnebril en dito snor. Bewonderende blikken lieten wij over de prachtige boot gaan waar hij nonchalant op zat. Gelukkig was deze joviale schipper graag bereid een praatje met ons te maken en al snel werden we uitgenodigd op zijn boot om een biertje te komen drinken. Als je zo’n schip hebt wil je dat natuurlijk graag laten zien en onder veel Oh’s en Ah’s zijn we aan boord geklommen. Gul werden we getrakteerd op koffie en bier en op de gehele levensloop van de beste man en zijn mooie vrouw. Zelf hoefden we eigenlijk niets te vertellen want zo groot als zijn boot was, zo groot was ook zijn woorden stroom. Dat hij zijn pracht schip met keihard werken zelf bij elkaar heeft gesprokkeld willen wij graag geloven. En voor zijn durf om zijn hele hebben en houwen te verkopen en het avontuur aan te gaan om op eigen kiel de wereld zeeën te bevaren hebben we bewondering. Hartelijk hebben we afscheid van hem genomen waarbij hij wel nauwlettend toe keek dat de Panic met haar vlijmscherpe boegspriet geen handtekening op de romp van zijn schip achter liet. Op het weblog en de bankrekening van Stichting Rusland Kinderhulp zijn we contact blijven houden en hopen hun graag nog vaker te ontmoeten.

The Lord

Liggend in een kleine Finse haven liep deze typische en hoogbejaarde Engelsman langs ons bootje. Zijn tevens hoogbejaarde tweemaster lag een paar meter verder op en werd bevolkt door aristocratische Engelsen van een leeftijd waarbij zelf ons oudste bemanningslid zich weer jong voelt. Met zijn prachtige Engelse accent sprak hij ons aan en vroeg waar in Nederland we vandaan kwamen. Nadat we dit verteld hadden en hij niet wist waar hij Meppel in Nederland moest zoeken, voegde hij er aan toe dat hij in Nederland gewerkt had. ”Jolly good country” en “lots of fun”. Het bleek dat de beste man zowat in alle landen op het noordelijk halfrond gewerkt had. Hij zwierf al jaren met zijn boot “through the Baltic”. En beschreef de plaatsen die hij zo mooi vond waarbij hij aan de plaatsnamen waar wij nog nooit van gehoord hadden toevoegde: “I am sure you know where it is!” Omdat hij een kleine ruzie met een ankerboei had gehad, kon hij zijn armen niet meer helemaal goed gebruiken. Daarom voer hij nu met vrienden die hem hielpen en die hij als wederdienst meenam door de prachtige Finse wateren. Dat de gemiddelde leeftijd van deze vrienden ver boven de tachtig was deed aan de intentie van de hulp niets af. Bij het afmeren hadden we al gezien dat er van kratten een soort trapje gemaakt was om op en af de boot te komen. We vroegen ons af of een loopplank niet handiger was. Dan kan hij tzt ook met een rollator aan boord komen. Als wij op zo’n manier oud kunnen worden, dan tekenen we daarvoor.

Sven Kökenrol

Varend door Finland kom je hem overal tegen: Sven Kökenrol. Hij heeft een keurig nette boot. Goed onderhouden met alle veiligheidsmiddelen aan boord. Hij draagt altijd zijn reddingsvest, zelfs als hij even vanaf de boot naar het toilet gaat. Zodra er kans is dat de zon iets lager komt te staan zet hij zijn boord lichten aan en onberispelijk wappert altijd een pas gewassen frisse Finse vlag op zijn achter steven. Nooit hoor je hem vanaf de helmstok schreeuwen tegen zijn vrouw die weer niet op tijd de boot bij de kade tegen gehouden heeft en zo de veroorzaker is van een vorstelijke deuk in de boeg. Hooguit zie je zijn bleke kop onder het vlasdunne haar iets rood kleuren. Nooit zal hij zomaar een praatje met je maken maar als je hem iets vraagt, geeft hij je, wat verlegen, in keurig Engels het antwoord waar je om vroeg. Zelfs op zijn afval is hij netjes en je ziet hem dan ook de hele dag heen en weer lopen op de steiger met aparte zakjes voor kranten, melkpakken, blikjes, glas, groente en fruitafval, oude batterijen en plastic. We zijn er dan ook van overtuigd dat als ze hier het gebruikte toiletpapier apart gingen inzamelen dat Sven daar, mogelijk met tegenzin maar dat is aan de buiten kant niet te zien, trouw aan mee zou werken. Als de familie van Sven groter was geweest had de wereld er een beetje beter uit gezien.

De geriatrische zeiler

Deze oude ijzervreter zijn we tegen gekomen in het Götakanaal. Hoewel zijn boot pas uit de verpakking kwam en zijn vrouw minstens 20 jaar jonger was, had hij zelf een leeftijd waarin je met en gerust hart achter de geraniums mag gaan zitten. Deze dinosaurus echter niet hoor. Een rondje Zweden in plaats de bingo op zaterdag avond in de recreatie zaal. Nu deden er zich wel een paar eigenaardigheden voor die er voor zorgde dat dit stel ons opviel. Ten eerste werd deze bejaarde schipper luidruchtig aangestuurd door zijn ega vanaf het voordek. De gedachte dat een intercom voor deze boot mogelijk iets zou zijn is wel bij ons opgekomen. Ten tweede was het reactie vermogen van deze schipper zo traag geworden dat hij vaak nog op de kant van de sluis stond als zijn schip al meters de diepte in was gezakt. En aangezien zijn reacties bij het in de sluis varen ook zo traag waren, boorde zijn schip zich bijna in elke sluisdeur en waren wij blij dat hij steeds naast ons, en niet achter ons afmeerde. Bij de laatste brug en sluis van het Götakanaal hebben we helaas afscheid van hem moeten nemen. De beste man had al de hele dag achter ons aangevaren en bleek er inmiddels op te vertrouwen dat wij steeds tijdig vertrokken als we een volgend waterwerk binnen konden varen. Bij dit laatste waterwerk waren we echter in grote haast vertrokken omdat de schipper nog even naar de plaatselijke kiosk meende te moeten lopen om zich van genotsartikelen te voorzien. De bemanning wachtte al met een roodhoofd en draaiende motor op hem en de Panic was nog net op tijd om door de reeds dicht gaande sluisdeuren te varen. De schipper waar we het hier over hebben heeft de Panic volgas weg zien stomen en dacht wat hij kan kan ik ook. Toen wij al bijna uit de sluis voeren zagen wij hem nog volgas op de al lang gesloten sluisdeuren aan sturen. Met veel motor geweld heeft hij een aanvaring kunnen voorkomen. We twijfelen er inmiddels aan of hij volgend jaar nog voldoende reactievermogen genoeg heeft om de bingo te kunnen volgen.

Dat dit slechts een korte bloemlezing is van het kleurrijke zeilersvolk, dat moge duidelijk zijn.

Zeilers zijn een unieke soort en wij zouden er oprecht trots op zijn als we ons zelf aan dit bijzondere volkje kunnen toevoegen.