Sluizen en vrouwen

Uiteraard weet iedereen, die ons weblog leest, waarom wij de in de afgelopen twee weken een zeer strakke planning hebben aangehouden en soms zelfs voor zonsopkomst de trossen al hadden losgegooid om op tijd aan het begin van het Götakanaal te zijn: RIA KOMT AAN BOORD.

Planmatig als we zijn waren we inderdaad op de afgesproken datum precies op de juiste plek (precies op tijd, op het juiste uur). Het was voor de overige bemanning prachtig om te zien hoe deze, doorgaans zeer rationele, matroos veranderde in een puber wachtend op zijn vriendinnetje, en dat na 25 jaar huwelijk. Toch slaat deze titel daar niet op.

Het Götakanaal brengt de Panic op meer dan 90 meter boven de zeespiegel en dat gebeurt door in totaal zo’n 64 sluizen omhoog en later natuurlijk ook weer om laag. Deze sluizen hebben soms wel een verval van 3 meter en dat vereist een speciale techniek. Voor degene die ooit deze kant uit varen wordt dat alles toegelicht in een folder. Deze folder werd door de schipper van de Panic met een breed arm gebaar terzijde geworpen met de opmerking dat die Zweden hem heus niet hoefden te vertellen hoe je @%$#&% door een sluis moest varen. Bij de tweede sluis werd de methode uit de folder gevolgd, mede omdat een jeugdige, didactisch goed onderlegde, sluiswachter de schipper als suggestie gaf om de methode uit het foldertje te proberen.

Inmiddels kunnen wij (inclusief Ria uiteraard) deze sluizen met onze ogen dicht, handen in de zak door varen. Dit geeft ons mooi de gelegenheid om onze medesluisgangers te observeren en deze observatie’s zullen we jullie niet onthouden.

Bij het aanvaren van de ingang van de sluis moet één van de opvarenden van boord met een lijn (dat is een touw of zoals sommige landrotten zeggen een “snoertje”) naar de wal. Omdat aanleggen vlak voor zo’n sluis niet mogelijk is, moet dit bemanningslid dus van de varende boot op de wal springen.

Bij echtparen die samen varen is dit dus steevast de vrouw die deze gevaarlijke sprong moet wagen. Aangezien de meeste zeilende echtparen pensionara zijn moeten deze bejaarde dames dus van hun boot afspringen. We zien het iedere keer weer gebeuren. Moeke heeft de werkhandschoenen en het zwemvest aan getrokken en staat met de lijn in de hand net te veel voor op de boot om goed af te kunnen springen en Pa staat achter het stuurwiel en heeft alleen nog maar oog voor de stenen wand die langzaam op de nu nog onbeschadigde romp afkomt.

Staat Moeke éénmaal op de wal, dan moet ze als de bliksem naar boven lopen op het hoogste punt van de sluis. Dat is toch snel een dikke zes meter hoger. De dames met heupproblemen halen we er dan ook snel uit hoor. Vervolgens moet zij de voorste lijn vast leggen en dan de achterlijn opvangen waarmee Pa al ongeduldig staat te zwaaien op het achterdek. Daarna komt het op het echte werk aan. Pa moet met behulp van een liertje het voorlijntje zachtjes in halen zodat de boot op zijn plek blijft liggen. De rolverdeling is dus logisch, Pa stoer achter het roer, moeke springen en rennen.

En o,wee als Moeke niet snel genoeg is, een lijntje laat schieten, aan het verkeerde punt vast maakt of even niet op let. Dan moet Pa met een rooie kop vanuit zijn lage positie aan zien hoe Moeke boven staat te stuntelen. Haar hartstochtelijk uitschelden kan natuurlijk ook niet