Rituelen

Wat is het makkelijk om vanuit onze veilige kuip de wereld te observeren, de observaties een beetje uit te vergroten en vervolgens op papier te zetten. Wat is het veilig om alleen maar de prachtige dingen te beschrijven die we onderweg tegenkomen of de gevaren een beetje aangedikt aan het weblog toe te vertrouwen. Iets over ons leven aan boord vertellen is een stuk lastiger, maar het moet er toch maar van komen.

Als je voor nu al twee maanden met twee mensen op circa 20 m2 gaat verblijven, ontwikkeld er zich een soort miniatuur samenleving met eigen gewoonten en rituelen. Dat deze verschillend van de wijze waarop wij ons de afgelopen jaren hebben gedragen moge duidelijk zijn. Voor de lezer van dit weblog zullen we enkele zaken toelichten.

De keuze van de ligplaats

In elke nieuwe jachthaven moet een ligplaats worden gekozen. Natuurlijk kun je hier, als er een inventarisatie van de vrije ligplaatsen in de haven is gemaakt, een plenaire discussie starten en daarna op basis van redelijke argumenten een besluit nemen. Zo gaat het bij ons echter niet, en we hebben daar het volgende ritueel voor ontwikkeld.

Nico staat aan het roer en vaart de haven binnen, terwijl Paul op het voordek de haven afspeurt naar twee belangrijke zaken. Ten eerste waar staat het havenkantoor en ten tweede waar zijn ligplaatsen in de zon en uit de wind. De keuze om dicht bij het havenkantoor te liggen komt voort uit het feit dat daar, als dat al aanwezig is, de antenne van het draadloos internet staat. De keuze om uit de wind en in de zon te liggen hoeft denk ik geen verdere uitleg.

Daar de communicatie van voordek naar achterschip eigenlijk niet mogelijk is door het motorgeronk en de wind, wordt er alleen via gebaren gecommuniceerd. Dit heeft er trouwens enkele malen toe geleid dat we op een ligplaats terecht kwamen waar we allebei niet wilde liggen.

Als we eenmaal de touwen vast hebben aan de kade treed het volgende ritueel in werking. Nico gaat er voor zorgen dat we aan de walstroom liggen, terwijl Paul zich meld bij de havenmeester. Dan zijn er drie belangrijke vragen: Ten eerste is er draadloos internet! Ten tweede is er een code voor het toilet en ten derde moet er voor het douchen apart worden betaald. Is dit gedaan dan wordt het toilet geïnspecteerd en wordt er vooral gekeken of er toiletpapier hangt en wordt de mate van hygiëne beoordeeld.

Teruggekomen aan boord vervallen we al weer in het volgende ritueel: Vanuit de koelkast worden twee heerlijk koele alcohol arme Zweedse biertjes gepakt en worden de bevindingen van het sanitair en de internet faciliteiten uitgewisseld bij het nuttigen van deze consumpties. Als we bij het aanmeren al honger hebben dan wordt dit of gestild met chips of met een blikje sardines en brood. Het nautisch avontuur van die dag wordt door middel van een grondige feedback sessie doorgenomen. Is er in de haven internet, dan worden direct ook de beide laptops aangesloten en wordt er ingelogd. In eerste instantie natuurlijk om te kijken of er reacties op het weblog zijn en en pasant ook nog of onze geliefden in Nederland nog een mailtje hebben gestuurd.

Ook bij het koken aan boord heeft zich een vast patroon ontwikkeld. Daar Nico overloopt van de kwaliteiten op velerlei gebied probeert Paul dit een beetje in evenwicht te brengen met het zorgen voor de inwendige mens. De start van het koken wordt steevast gegeven met de halve vraag: “Wat denk je er van……….” Waar op de ander antwoord: “Ik dacht dat je het nooit zou vragen” Hierna begint het koken. Halverwege het koken vraagt Paul nog een keer aan Nico wat hij wil eten, die dan altijd het gerecht noemt dat dan al bijna klaar is. Door gebrek aan gas koken we nu op een soort campingbrandertje en een grill op gas. De bediening van de grill en de gerechten die daar op bereid moeten worden is steevast de taak van Nico. Dit geldt overigens ook voor het doen van de afwas.

Zo zie je maar hoe je, zonder alle afspraken vast te leggen in een soort van kwaliteitssysteem, in korte tijd een vlekkeloze organisatie kan ontstaan. Wij zijn alleen wel benieuwd of we bij het bezoek van een externe auditor niet heel erg door de mand gaan vallen. (Ria zal vanaf Söderköping mee varen en mogelijk deze taak op zich nemen)


Inmiddels ligt de Panic in Söderköping (spreek uit: Sjeudertjeuping) aan het Götakanaal. Dit kanaal, dat ruim 150 jaar geleden is aangelegd om een binnenlandse scheepvaart verbinding te vormen tussen Göteborg en Stockholm, zijn we nu een kleine 5 kilometer op gevaren. Het bestaat uit smalle kanalen die parallel lopen aan riviertjes en natuurlijke meren met elkaar verbinden. Op sommige plekken is het kanaal erg smal. Tot aan het hoogste punt gaat dit kanaal meer dan 90 meter met tientallen sluizen omhoog. Per jaar komen er zo’n drieduizend vaartuigen door. Na zoveel zeemijlen ervaren we het als heel bijzonder om ineens weer tussen weilanden met koeien door te varen en in een overvolle jachthaven te liggen zonder het gekrijs van meeuwen om ons heen.