Midsummernight

De weersvoorspellingen op 19 juni zagen er niet gunstig uit. De wind zou weer aantrekken tot boven een kracht die wij nog verantwoord zagen om de oversteek naar Zweden te wagen. We hadden ons inmiddels verzoend met de gedachte dat we tot de 22ste in Mariehamn vast zouden liggen en daar dus ook midsummernight zouden vieren. Op zich was dit niet zo’n vervelende gedachte. Op de ochtend van de 20e toch nog even het weerbericht bekeken. Daaruit bleek dat er toch plotseling een periode met gunstig weer aan zat te komen, een zogenaamd weergat, dat groot genoeg was om de tocht te gaan varen. Binnen een half uur waren de trossen los gegooid en verlieten we Finland!

De oversteek over zee is zo’n 25 mijl. Voor we vanaf de oosthaven in Mariehamn bij open zee waren moesten we eerst nog ongeveer 15 mijl varen. En na de oversteek nog ongeveer drie uur door de zweedse scheren tot de eerste jachthaven. Aan het eind van de middag nam de wind toch toe en moesten we scherp aan de wind tegen de golven op boksen. We konden dit doen met gereefd grootzeil.

Eenmaal aangekomen in Zweden zijn we de haven van Furusund binnen gelopen. We werden verwelkomd door drie Zweedse schonen, die gezamelijk de taak van havenmeester uitvoerden. Op de avond van de 20e juni werd Midsummernight gevierd. Van enige georganiseerde festiviteiten was geen sprake en niemand wilde twee wild vreemde mannen uitnodigen op een prive feestje, dus sleten we onze tijd op de boot. We hebben ons daar echter geen minuut verveeld omdat we zicht hadden op de haven en het daar gelegen tankstation. We weten nog steeds niet hoe midsummernight nou precies gevierd wordt, maar wel dat het gepaard gaat met een overmatige alcoholconsumptie. Op de steigers zwierven stomdronken Zweden die maar ternauwernood over de motorische vaardigheden beschikten om van de steiger in hun boot te komen om daarna in een soort zigzag koers richting hun bekende, maar voor ons onbekende, bestemming te varen. Bij het tankstation meerde de één na de andere boot aan om te tanken. Dat de bemannig van deze boten zelf al getankt hadden bleek uit het feit dat ze van af de steiger bij aankomst direct in de haven begonnen te pissen.

Op de 21e hebben we de laatste mijlen afgelegd naar Stockholm. Een belevenis apart. Onderweg langs een eiland gevaren met een aalscholverkolonie. Dit eiland was van verre al te zien. Het leek alsof er een chemische ramp had plaats gevonden om dat alle vegetatie verdwenen was en er alleen nog maar dooie bomen op stonden. Uiteindelijk is dat natuurlijk ook zo. Het hele eiland is overdekt met guano en blijkbaar zijn planten daar niet tegen bestand.

Dat het die dag een vrije dag was voor de Zweden hebben we geweten. Iedereen in Stockholm die een bootje had was op het water. Blijkbaar gaat de voorkeur van Zweden uit naar een motorboot zie zo groot mogelijke hekgolven maakt. Om ons attent te maken op hun boot voeren deze fijne jongens steeds zo dicht mogelijk langs ons heen, waardoor de boot hevig heen en weer schommelde. Windkracht 8 is daar niets bij! Paul, die vermoeid van zijn loodzware verantwoordelijkheid als schipper, een welverdiend middagslaapje lag te doen, werd door deze golven zelfs van zijn rustbankje afgekukeld.

Vlak voor Stockholm nog een stevige regenbui gehad met zeer harde wind, waar we nauwelijks tegen in kwamen. Gelukkig duurde de bui niet lang en konden we zonder regen aanleggen in de jachthaven. Vlak voor de haven aangekomen spotte Nico door het woud van masten in de jachthaven de Nederlandse de boot van Jan Bert en Monique waar wij in Kalmar naast gelegen hebben. De plek naast dit schip, dat bijna twee keer zo lang en breed is als de Panic, was nog vrij en daar hebben we onze boot neergelegd. Zo’n weerzien in den vreemde met mensen die je al eerder hebt ontmoet, voelt toch altijd weer als een soort reunie. Er worden vooral verhalen uitgewisseld over de afgelegde route, de staat van hygiene van de toiletten in de jachthavens en natuurlijk over het weer.

Ons kleine bootje verdwijnt geheel tussen de twee enorme boten waar wij door geflankeerd worden. Dit leverd wel wat boze blikken op van aankomende grote schepen. Deze grote jongens komen wel gemoed aanvaren in het doodlopende smalle stukje van de haven en denken dat het plaatje waar wij liggen vrij is. Eenmaal vlakbij gekomen ontwaren zij echter ons bootje, weggemoffeld tussen ”twee oceaan stomers”. Hun teleurstelling laten we gelaten over ons heen komen of beantwoorden we met een vriendelijke lach. Onderling hebben we het er wel over gehad of het niet asociaal is om een ligplaats in te nemen waar circa 4x het formaat van ons bootje in zou passen. We zijn tot de conclusie gekomen dat, hoewel onze boot deze plek niet geheel opvult, ons ego deze ruimte wel vult en we dus alle recht hebben op deze plek.