De laatste Finse haven

Op donderdagmorgen zijn we om half vier nederlandse tijd opgestaan om vroeg te vertrekken. De weerberichten voorspelden dat we harde wind uit het westen zouden krijgen en dat was natuurlijk precies de kant die wij uit moesten. Bij ons vertrek was de wereld nog in nevelen gehuld en uit de bossen op de Finse eilanden steeg de mist in flarden omhoog. Langzaam schoof ons bootje tussen deze prachtige eilanden door. In dit gebied is 9 van de 10 eilandjes niet bewoond.

Halverwege dacht Nico een eland op de kant te zien staan, maar dat bleek bij nader inzien een graafmachine te zijn, een begrijpelijke vergissing die iedereen had kunnen maken. Wel is het verwondelijk dat hij deze vergissing al een keer eerder had begaan. Vanaf nu zien wij in elke graafmachine een eland.

Tot het middag uur kwamen we geen andere boten tegen en leek de Alandse archipelago alleen van ons.

Aan het eind van de middag zijn we in Mariehamn aangekomen, de laatste Finse haven voor we de oversteek naar Zweden wagen en opweg gaan naar Stockholm. Omdat we een afspraak hebben om aan het eind van de maand bij het begin van het Gothakanaal te zijn, begint de tijd een beetje te dringen en kunnen we ons niet meer al te veel oponthoud veroorloven.

Gisteren hebben we op het weblog geschreven dat we hopen dat alles aan de Panic heel blijft en dat hadden we denk ik beter niet kunnen doen. De haven van Korpoström was volop in aanbouw en ook de stoom op steiger waar wij aan lagen was net aan gesloten door een vakkundig electricien. Wat wel vreemd was dat we bij het aansluiten van de walstroom een soort doffe knal hoorden onder in onze prachtige boot. Eerst dachten we dat dat toeval was en toen de accu niet op wilde laden via de walstroom dachten we dat er geen spanning op de aansluiting op steiger stond. Nog een paar net aangekomen gasten sloten ook hun walstroom aan, terwijl wij nog tegen ze gezegd hadden dat er geen spanning op die aansluiting stond. Dat bleek echter niet helemaal correct te zijn, er stond wel degelijk spanning op en wel 380 Volt. Het resultaat hiervan was dus dat onze acculader van binnen een beetje uitgebrand is, net zoals veel apparatuur van medeslachtoffers kapot is. Morgen gaan we eens kijken of de boel kunnen repareren en in augustus kijken wat onze verzekering hiervan zegt. Behalve de lege gasfles, het gebroken schotje voor de achterkajuit, het gordijnlatje in de kajuit, doorgezakt vloerluikje in de kajuit, een touw in de schroef, de lekkage in de voorpunt en de olielekkage van de motor, hebben we geen averij opgelopen de afgelopen anderhalve maand.