Bijzondere ontmoetingen

Na ons vertrek uit Göteborg in Zweden zijn we een versnelling harder gaan varen. Natuurlijk is het zo dat we na ruim twee en een halve maand onderweg te zijn geweest benieuwd zijn hoe Meppel er bij staat en hoe hoog het gras in de achtertuin is. Toch is dat niet de reden voor onze snelle doorvaart door Denemarken. Door de voortdurende westen wind wordt de etappe door de Duitse bocht één met veel onzekerheid en hoe eerder we daar zijn, hoe meer tijd we hebben om daar de juiste kans af te wachten. Dit heeft echter niets met de titel van dit stukje te maken.

Onderweg zijn we bijzondere mensen tegen gekomen. Later op dit weblog zullen we daar op terug komen, maar we hebben ook een paar prachtige ontmoetingen gehad met dieren waar je in Nederland niet over struikelt. Gelijk maar even een waarschuwing, de enige bruikbare foto van een dier is nu juist één die waar je in Nederland wel over kunt struikelen. Natuurfotografie is niet onze sterkste kant, en de foto’s die we gemaakt hebben zijn wazige vlekken die we hier niet gaan publiceren.

De eerste fauna ontmoeting vond natuurlijk plaats op de waddenzee. In stilte zeilend door een geul zagen we hem ineens aan bakboord zijde. Eerst dachten we dat iemand een voetbal verloren was. Maar toen die voetbal ineens onze kant op keek, zagen we dat het een zeehond was die nieuwsgierig naar de Panic keek. Op zo’n moment komt er bij ons iets heel primitiefs daar boven. De waarden en normen die ons jaren lang zijn ingestampt worden met de woorden, schijt aan JP, overboord gezet en ons gesprek gaat enkel nog over hoe je zo’n beest zou kunnen vangen, koken of bakken en of het lekker zal zijn. Wij hebben genoten van deze ontmoeting en een zeehond is echt veel te snel om te vangen. In de Finse scheren hebben we ook een zeehond gezien, twee keer zo groot als de zeehonden op de wadden. Overigens een heel bijzondere ontmoeting omdat robben in de Baltische zee zeldzaam zijn en je ze zelden ziet.

Robben zijn niet de enige beesten die zwemmen in de scheren van Finland en Zweden. In dit gebied, dat letterlijk uit duizenden eilandjes bestaat , is de leefwereld van dieren wel heel klein als ze niet een stukje durven zwemen. Komende uit Trosa en varend richting Mem over een gladde zee zagen we, een paar honderd meter van de dichtstbijzijnde oever, een hermelijn zwemmen. Vol verbazing zagen we hoe dit diertje in alle rust een behoorlijk stuk water over stak. Zo vol verbazing waren wij, dat we er niet aan hebben gedacht om een foto te maken.

De foto van de Eland heeft al eerder op het weblog gestaan. Uiteindelijk viel het niet mee om deze foto te maken. Natuurlijk hoop je een eland tegen het lijf te lopen als je door Scandinavië vaart. Uren hebben we dan ook kusten afgetuurd op zoek naar deze gigantische herten. Ja graafmachines die staan regelmatig aan de kust maar voor Elanden moet je echt vroeg op staan. Nou zijn we vaak voor dag en dauw vertrokken dus de kans nam wel toe op een ontmoeting met deze beesten. Toch hebben we de foto van de eland op het weblog midden overdag gemaakt van een anzichtkaart in de VVV van Söderköping. Je kunt niet alles hebben.

In Stockolm hebben we de rampzalige voetbal wedstrijd Nederland-Rusland op een groot plein op een scherm bekeken. Het voetbal was niet om over naar huis te schrijven, maar deze kleine ontmoeting echter wel. Er waren dranghekken geplaats om een klein plantsoen te beschermen tegen het publiek. Ik weet niet wie de kleine muis als eerste zag, die daar, met om zich heen honderden joelende voetbalsupporters, rustig de overblijfselen van onze consumptie-maatschappij op zat te peuzelen. Blij dat we onze aandacht op iets anders konden richten hebben we van dit beestje staan genieten. We vermoeden wel dat het zijn galgenmaal is geweest, want plotseling schoot hij uit zijn omheinde plantsoen tussen de voeten van de omstanders het plein op.

Aalscholvers, daar hebben we duizenden van gezien, zittend op de kant hun veren te drogen, vliegend in grote groepen vlak over het water of in groepsverband jagend door met z’n alle een school vissen naar ondiep water te drijven en zo een makkelijke prooi te hebben. Het meest bijzondere was wel de aalscholverkolonies in Zweedse scheren. Deze kolonies bevinden zich op kleine eilandjes, waarbij de nesten in de bomen worden gemaakt. De uitwerpselen van deze vogels zijn blijkbaar zo scherp dat alles, inclusief de nest bomen, er dood van gaat. Deze kolonie-eilandjes zijn tussen de overige groene eilandjes van mijlen ver te herkennen.

Veel roofvogels hebben we niet gezien, maar wel een paar spectaculaire momenten mee gemaakt. In Zweden hebben we zeearenden gezien. Deze enorme vogels zweefden boven een groep jagende aalscholvers. Ze waren te ver weg om mooie foto’s van te maken. Dus hoewel we het niet kunnen bewijzen, wij weten dat we ze gezien hebben. In het Trolhattenkanaal werden we plotseling verrast door een hele groep visarenden. Deze prachtige vogels kwamen dicht bij de boot zodat we ze goed konden zien, en wat ons niet gelukt is, deed zo’n beest met zijn vingers in zijn neus. Vlak voor onze boot scheerde één van deze vogels naar beneden en greep met zijn poten een flinke vis uit het water. Beschaamd hebben we gekeken naar de vishengels die al meer dan een maand ongebruikt aan de achterstag hangen, terwijl de visarend op een meerpaal zijn maaltje verorberde.

Het hoogte punt in deze reeks heeft de Oostzee voor ons tot het laatst bewaard. Vlak voor Fredericia, op de laatste dag voor we op de terugweg het Kielerkanaal weer in varen, zagen we ze ineens zwemmen. Een kromme rug en een vin komen door het water oppervlakte, bruinvissen! Uren hebben we er naar uitgekeken en eigenlijk hadden we de moed al op gegeven, maar hier in dit druk bevaren water, met huizen aan alle kanten op de oevers, hebben we toch een stuk of 10 van die beesten gezien. Ze komen niet op schepen af, maar lijken er ook niet bang voor, ze blijven gewoon hun ding doen. Duitsers noemen ze zweinewahle maar vanaf de Panic hebben we gewoon, daar heb je Flipper, flipper de flapper voor ze gezongen…