Het dagelijks leven aan boord

Na terugkomst uit het wonderschone St. Petersburg lag onze boot nog keurig op zijn plek. Het regent en het stormt. We liggen nog steeds in Talin en de wind giert in de verstaging van de boot. Zelfs nu we met extra lijnen vast liggen schommelt de boot hevig in de haven en klotsen de golven tegen de onderkant van de achtersteven. Daardoor het lijkt of er voortdurend iemand met een hamer tegen aan slaat.
Tijdens het aanleggen in Talin hebben we er voor gekozen om de kuip naar de avondzon te leggen. Nu staat de wind precies van achter op de boot en waait zo de kajuit in. Het waait veel te hard om de boot ergens anders neer te leggen.
Deze gedwongen rustpauze geeft ons mooi de tijd om wat te lezen en uit te rusten. Tijdens zo’n intermezzo ga je ook terugdenken aan de reis die al achter ons ligt en hoe we dat hebben gedaan. We zullen jullie enkele dingen uit ons dagelijks bestaan niet onthouden.

Het kajuitluik

De kajuit wordt afgesloten met een schuifluik en daarvoor een plexiglas schot. Normaal gesproken hebben we het kajuitluik open staan en bij het verlaten van de kajuit kun je dus ongestoord het trapje op lopen en kom je in de kuip.
Tijdens het varen wordt de kaart op het kajuitluik gelegd, die dan voor een deel dicht staat. De eerste keer dat dit luik dicht staat en je het trapje op gaat stoot je natuurlijk onbarmhartig je hoofd. Zo’n eerste keer heeft enige logica omdat de situatie gewijzigd is en een ezel stoot zich in het algemeen niet voor de tweede keer aan de zelfde steen. Het wonderlijke fenomeen doet zich echter voor dat we ons nog steeds met zeer grote regelmaat aan dit luik stoten en onze schedels inmiddels vol bulten zitten. Gelukkig zijn we allebei wel zo oplettend om elkaar na het stoten te wijzen op het feit dat het kajuitluik dicht zit. Wij zien het stoten van ons hoofd dan ook als een doorlopende leerervaring.

Het toilet

Een normaal toilet heeft ongeveer een oppervlakte van 2 vierkante meter, wat genoeg is om de daar geplande werkzaamheden uit te voeren. Het toilet op de panic heeft echter een oppervlakte van ongeveer 2 vierkante decimeter wat volstrekt onvoldoende is. De ontwerper van ons fraaie vaartuig heeft gedacht dat je op een toilet toch zit en dus de hoogte van deze ruimte verlaagd naar 1 meter 60. En de vorige eigenaar heeft ongetwijfeld gedacht dat het heel handig is als je in de toilet ruimte een stel stevige en vooral puntige haken hangt. Van die haken hebben wij nog niet kunnen ontdekken wat er aan gehangen moet worden, maar alla wij zijn ook nog maar beginnende zeilers.
Moet er tijdens het zeilen van het toilet gebruikt gemaakt moeten worden dan volgt de volgende procedure: Eerst de kajuit in en vooral op passen dat je je hoofd niet aan het luik stoot. Dan reddingsvest uit en vervolgens je zeiljas uit. Voorzichtig de miniscule ruimte van het toilet betreden. In die ruimte moet ook de zeilbroek nog worden neergelaten. Dit alles op een oppervlakte van 2 vierkante decimeter en veel te laag om te staan en gevuld met scherpe haken op een schip dat lekker op de golven ligt te stampen. Vervolgens moet dan ook nog de pot worden gevonden die een formaat heeft dat in de wat grotere poppenhuizen niet zou misstaan. Ik denk dat het beeld wel duidelijk is en dat ook tijdens deze handeling er menig blauwe plek op gelopen wordt. Opgelucht dat je het toilet weer kan verlaten doen we in de kajuit de zeiljas en het reddingsvest weer aan om bij het verlaten van de kajuit nog éénmaal je hoofd ongenadig aan het kajuit-luik te stoten om daarna de waarschuwing van de roerganger in ontvangst te nemen dat het kajuit luik dicht staat.

Koken aan boord.

Hoewel onze voorkeur duidelijk uitgaat naar het eten bij Fastfood ketens, die blijkbaar over de hele wereld de zelfde gerechten serveren, koken we ook af en toe. Hiervoor hebben we een uitgebreide kombuis aan boord. De pannen liggen zeer geordend in het kastje onder het aanrecht. Om hier bij te kunnen moet je wel een soort slangenmens zijn omdat als je het kastje openend er nauwelijks ruimte is om hier nog in te kunnen kijken. Bestek moet uit een lade worden gevist zonder dat je kunt zien wat je pakt. Gelukkig is degene die standaard de afwas doet zeer sytematisch en hebben de messen, vorken en lepels een vaste plek. Voor koffie, thee, melk, en wijn heeft de bemannig een eigen gegraveerde stalen mok, erg handig en omdat ieder zo zijn eigen mok herkent en deze niet vaker dan eens in de 14 dagen afgewassen hoeft te worden. Het aanrecht is zo groot dat je er net twee borden op kan plaatsen. Het snijden van groenten moet dus grondig worden voorbereid en tijdens het varen moet wel goed worden opgepast dat je wel de uien snijd en niet je vingers. Daarna kunnen de pannen op het vuur. Ons kooktoestel is niet opgehangen en als koken en varen samen gaan moeten de pannen goed vast gehouden worden omdat anders de inhoud al snel op de vloer van de kajuit beland. Is het eten eenmaal klaar dan kan de tafel worden gedekt. In het midden van de kajuit is een vaste tafel, met daarin de hefkiel. Aan deze tafel zitten twee uitklap gedeeltes. Deze delen kunnen alleen worden uitgeklapt op het moment dat je op de bank daar achter zit. Je kan deze bank dan ook niet meer verlaten. Het is dan ook uiterst belangrijk dat alles van te voren bij de hand is. Een voordeel van deze beperke ruimte is overigens wel dat we zittend vanaf de bank de koelkast kunnen bereiken en zo met een beetje rekken en strekken tijdens het eten nog een biertje te pakken kunnen krijgen. Degene die gekookt heeft is vrijgesteld van het doen van de afwas en aangezien wij allebei niet van afwisseling houden liggen deze taken helemaal vast, zodat het bestek weer systematisch opgeborgen wordt en de pannen weer blind in het kastje onder het aanrecht terecht komen. Opvallend is wel dat de afdroogdoek, die thuis elke dag in de was verdwijnt, aan boord toch minstens 14 dagen mee gaat.

Slapen

De Panic heeft een achter- en voorkajuit. De kooien in de achter kajuit zijn het langst dus Nico slaapt achter. Nou zijn deze kooien wel lang maar niet lang genoeg zodat er voor het vertrek een extra stukje matras is gefabriceerd zodat ook Nico rechtuit kan liggen. De achterkooien hebben maar een hoogte van 50 cm. Het blijft dan ook elke avond een erg grappig gezicht hoe bijna twee meter zich opvouwt in dat miniscule hokje. De achterkajuit heeft behalve heel veel voordelen ook een klein nadeel. Als er golven in de haven staan, klotst het water tegen de onderzijde van de boot, wat lijkt op het geluid van iemand die met een hamer tegen de boot slaat. In de voorkajuit is een twee persoonsbed dat toeloopt in de punt van de boot. Een prima bed echter ook met een paar nadelen. Bij zeegang komt er ergens water naar binnen dat zich ophoopt in een kastje aan het voeteneinde. Komt er genoeg water in het kastje dan loopt dat vanzelf het bed in, voor het slapen gaan dus even met een emmertje en een doekje een liter of twee water uit het kastje halen om daarna dit kastje weer af te plakken met tape. Midden door het bed loopt overigens ook de buis van de ankerketting zodat de ruimte toch aardig word beperkt. De zijkanten van het bed is de huid van het schip. Kom je bij het draaien ’s nachts tegen deze zijkanten dan wordt je verstijfd van de kou wakker omdat de temperatuur van het water om de boot zich toch nog steeds onder de 10 graden bevind.

Verder is het een heel comfortabele boot.