Heftig weer

Voor dag en dauw hebben we Virtsu verlaten voor een spannende tocht over het Mohu Váin, een ondiep eilanden gebied aan de westkust van Estland. De tocht was vooral spannend omdat we geen papieren detail kaarten van dat gebied hebben en volledig op de electronische kaart moesten varen. Door ondieptes was het erg belangrijk binnen de vaarwegen te blijven vooral ook omdat de bodem hier, in tegenstelling tot onze wadden, uit keiharde rotsen bestaat.

Er stond die dag een pittige wind uit de goede richting dus konden we met gereefde zeilen lekker opschieten. Dat was ook wel nodig. De enige alternatieve haven op deze tocht (Haapsulaa) was gesloten en we moesten dus bijna 90 mijl afleggen.

Eenmaal in de golf van Finland aangekomen voor de tweede etappe van deze tocht bleek dat de straffe wind de golven daar geweldig op hadden gestuuwd. We moesten met ons kleine bootje over wel 5 meter hoge golven zeilen.

Op dit soort lange tochten wisslenen we elkaar elke twee uur af aan het roer en dat was ook zeker nodig. Om de juiste koers te houden was voortdurende aandacht nodig. Éénmaal boven op zo’n grote golf surft ons bootje met duizelingwekkende vaart naar beneden. We waren dan ook constant op ons hoede dat de volgende golf niet van achter in onze kuip terecht zou komen.

Tegen 20:00 uur liepen we de haven van Lohusalu binnen (we waren om die morgen om 4:00 vertrokken). Hier wachte ons een prettige verrassing. De havenmeester stond ons al op te wachten op het havenhoofd om ons de juiste plaats te wijzen en hielp zelfs met aanleggen. Achteraf geen wonder overigens omdat wij, op één duitser na, de enige gasten in de haven waren. Nog geen half uur na onze aankomst hees deze beste man de Nederlandse vlag. Deze haven had een prima internet verbinding (onze eerste levensbehoefte) en het mooiste en schoonste sanitair van de hele Baltische zee.

3 Juni in het begin van de middag, toen de wind weer wat ging liggen zijn we vertrokken naar Talin. De jachthaven van Talin is in 1980 aangelegd voor de olympische zomerspelen en ligt 3 mijl voorbij de eigenlijke stad. We zijn dus eerst de hele stad voorbij gevaren met zijn prachige skyline van tientalle kerken (en honderden olietanks en flatgebouwen).

Bij zo’n olympische haven hadden we ons heel wat voorgesteld en we moeten toegeven dat de onze ligplaats geweldig is. Daarmee is dan ook alles wel gezegd. De havenmeesteres huist in een wrakke container die ergens neer gedonderd is. Er zijn voor de hele haven twee toiletten die zo te ruiken alleen met kerst schoon worden gemaakt. De enige mogelijkheid om te douchen is bij een sportclub voor 60 Estlandse Kronen.

Talin is echter een mooie stad die zich vooral voor wil laten staan op haar middelseeuws (hanze) verleden. Onder de oude stadsmuren worden door middeleeuws verklede toneelspelers stukjes op gevoerd (in het Est dus echt niet te volgen). Op elke hoek van de straat staan stalletjes met eten of bloemen waarachter ook middelseeuws verklede verkoopstertjes staan.

We hebben lekker lopen slenteren door de stad en wat voorbereidingen gestroffen voor de verdere reis, onder het genot van een pilsje. Dat Talin ook met haar tijd mee gegaan is blijkt wel uit het feit dat we op een gegeven moment aangesproken werden door iemand op straat die vroeg of wij Engels spraken. Toen wij daar bevestigend op antwoorden liet ze besmuikt in de palm van haar hand een doosje Viagra zien. Lachend zijn we verder gelopen. De verkoopster had het niet veel slechter kunnen treffen dan twee mannen die al meer dan een maand van huis zijn.